Binnenkort zullen we ons boek in het Engels vertalen.
Daarom krijgen jullie als cadeautje nog dit leuke verhaaltje in het Nederlands...
Het is goedbedoeld, dat meeleven van de omstanders, het opgetogen opgestoken duimtje van die in lycra gestroopte Barbiepopjes die je vrolijk voor de tweede keer voorbijrennen terwijl je het park rondstrompelt, het maatje 36 dat opgewekt knauwend vertelt dat echt heel lekker is, zo’n rauwe stronk bleekselderij, maar uiteindelijk sta je er alleen voor, rillerig op de badkamertegels, tegenover de strenge spiegel, terwijl de weegschaal hoonlachend z’n kille cijfers toont.
Daarom is het fijn en zelfs nodig een echt maatje te hebben. Iemand die het zelf heeft meegemaakt, weet waarover je tobt - en dat dan niet troostend bij een tompoes bespreekt, maar je terzijde staat met raad en daad.
Zo iemand als Liesbeth van Duijn. Zij helpt ons met dit kilodikke boek op de weg naar een slank bestaan. Een boek vol fijne recepten, en op degelijk onderzoek gebaseerd advies. Liesbeth en haar Nederland Slank biedt de helpende hand, arm in arm met de wetenschap. Een bloedanalyse laat zien waar je lichaam precies behoefte aan heeft, en zo krijg je een dieet dat met echt persoonlijke begeleiding, en meer dan dat. Nederland Slank gebruikt op die manier voeding als medicijn. Verantwoorde, uitgekiende voeding om slanker en gezonder te worden. En bovenal gelukkiger. Met jezelf, met het bestaan.
Zelf was ik lang dik tevreden. Over wijn schrijven is reuze gezellig, met al die fijne flessen en vrolijke werklunches, en dat ik weer een kledingmaatje groter gegroeid was, ach: beroepsrisico. Net zoals dunne koks niet te vertrouwen zijn neem je toch ook geen wijnadvies aan van een uitgemergelde asceet? En wat de gezondheid betrof: dat omfietsen voor lekkere wijnen gaf reuze veel beweging.
Dus toen ik van gezellig mollig via ‘imposant postuur’ richting moddervet dobberde, neuriede ik ‘Dan maar dik’ van Annie M.G. want van het idee aan dieet alleen al vergreep ik me aan een extra croquet.
Ik had natuurlijk wel eens horen mompelen over het bestaan van calorieën, over mensen bij wie de stoel om de heupen blijft hangen als ze opstaan, krantenberichten dat een deel van de gevel moest worden gesloopt om het walrusvormige lijk het huis uit te takelen, maar ze zeggen zoveel, en het vet van de worstjes en de paté en rillettes en terrines en nog zo wat Franse cultuur die ik at was afkomstig van blije varkens, en moet je zien hoe gezond die zijn, en bovendien werd dat vet gesmoord in de alcohol, zuren en tannines van de lichtvoetige puurnatuurwijnen die ik er bij dronk, terwijl de alcohol, voorzover die al kwalijk zou zijn, geabsorbeerd wordt door dat blije spek, dus veel gezonder kun je niet leven, zeg nou zelf.
Tot ik ging zitten en er iets knapte. Geen aorta en gelukkig ook geen stoelzitting, maar een knoopje van m’n hemd.
En het was al de grootste maat.
Er moest nu echt iets gebeuren.
Ik moest naar High & Mighty, of minder eten en dat boek van Adriaan van Dis nog eens goed lezen.
Adriaan van Dis, die graag bonbons op brood eet, ging de kilo’s te lijf door te lopen. In Parijs, waar heel veel verleidelijk lekkers te eten is, maar ook veel moois om naartoe te wandelen. Iedere aantrekkelijk straatje in, elk pittoresk trapje op. Hij schreef er over in zijn boek Stadsliefde, scènes in Parijs. Zo maakte ik kennis met de stappenteller.
In 1964 verkondigde Yoshiro Hatano dat je iedere dag minstens 10.000 stappen moest lopen om kwiek en fit op honderdjarige leeftijd het gapend graf te bereiken. Dat lijkt veel, maar de wetenschap heeft voor ons gerief beknobbeld dat een mens in het dagelijks huiselijk leven al zo’n 3000 stappen doet - ook als je niet om de klipklap naar de keuken kuiert om wat te kanen of te ontkurken. Die 3000 heb je dus hoe dan ook al binnen, dus na nog zo’n kleine 5000 in de het ruige leven buitenshuis zit je al bijna op de 8000 oftewel richting de 9000, wat zo goed als 10.000 is. Klaar. Tijd voor een vertering.
Maar wandelen blijkt leuk. Zodra je er aan gewend bent dat alles langer duurt dan effe omfietsen ga je genieten van alles waar je anders onoplettend aan voorbijsjeest en verandert het lopen van plicht in plezier. Vooral omdat je het in alle rust en ordentelijke kledij kunt doen. Niks wat doet denken aan gymnastiek, niks geen gezweet en gepuf. Joyeus flaneer ik langs ‘s Heren wegen. En schreef voor het eerst geen wijnboek, maar een wandelboek. De Slankwandelaar.
Langs bergen en door dalen wandel ik, maar niet langs frikadellenbordeel, croquettenpaleis of taartjesjuwelier. Want bij meer lopen hoort minder eten. Niet happen, maar stappen.
Geen borreltijdorgies meer, niet al bradend vast een worstje of twee oppeuzelen ‘om te kijken of ze al gaar zijn’, niet het bord nogmaals volladen. Geen tijd voor: ik moet aan de wandel. Stappen maken.
Het adagium ‘wat je niet in huis haalt kun je ook niet opeten’ moest ik eerst als geloofsbelijdenis prevelen wanneer ik langs de lekkere winkeltjes liep, hun etalages volgeladen, nu wandel ik ze achteloos voorbij. Man kann auch ohne, zei Marlène Dietrich over sex, en dat blijkt ook voor druipendvette calorieën te gelden. Denken aan al het geld dat je ermee bespaart helpt daarbij trouwens enorm. Gierigheid is zo’n gekke eigenschap nog niet. Met wat training bleek m’n schraapzucht groter dan m’n vraatzucht. Uitgebreid tafelen is verrukkelijk, maar de geluksstofjes in m’n hoofd dansen net zo vrolijk op tafel als ik m’n 10.000 stappen heb gehaald, en ze gingen uit hun dak bij elk kledingmaatje minder.
Dat kun je dapper alleen proberen, maar wat hulp daarbij is heerlijk. Onontbeerlijk zelfs. Fijn en troostend. Een houvast. Zoals een boek met een duidelijk plan, met fijne recepten. Afvallen zonder honger is het boek van Nederland Slank, dus je voelt je behalve door Liesbeth van Duijn ook gesteund door al je landgenoten.
Ieder dieet werkt, onderwijst de voedselprofessor. Of je nu koolhydraten schuwt, suiker uit de weg gaat, vet laat staan of alleen maar gerechten eet die met een r beginnen: het werkt. Het werkt omdat je nadenkt voor je eet. Niet meer gedachteloos alles wat je lekker vindt naar binnen propt, maar bezint eer je begint.
Maar ja, ruimschoots schransen is zoveel fijner dan nuchter zitten te bezinnen. We weten wel dat we de zonde links moeten laten liggen, maar wat geurt het frietkraampje heerlijk, hoe verleidelijk zijn die stapels bonbons in de taartjeswinkel! De geest wil best wel, aan dat verstandige dieet, maar het vlees is zwak, en een croquet zoveel smakelijker dan een winterpeen. En. alras versloffen de goede voornemens.
Ieder dieet werkt, maar het enige goede dieet is het dieet dat je volhoudt. Het dieet dat je volhoudt omdat je het niet alleen hoeft te doen. Omdat je hulp hebt. Hulp van een dieet dat met zorg is uitgekiend, voor jou op maat gemaakt. Het dieet dat je toch heerlijk laat eten. Waarbij ‘verantwoord’ geen vies woord is.
Met Liesbeth wordt slank worden en slank blijven een plezier.
Een omfietsboek om direct voor op stap te gaan.