Ik ben nu ongeveer twee weken met het endorfine herstelplan bezig en ik begin me langzaam maar zeker wat beter te voelen. Maar een einde aan het troosteten is nog niet in zicht.
Het stemmetje dat om troosteten roept
Ik had het altijd al vrij druk met mijn werk, echtgenoot, zoon van zes, eigenwijze hond en een levendig sociaal leven. Maar sinds ik de afgelopen maanden als freelancer mijn bordje meer dan vol heb liggen (nee zeggen is ook een kunst), nam de stress ook aardig toe. En stress ga ik sinds jaar en dag te lijf met troosteten.
Ik word intens gelukkig van chocola of chips na een lange dag belachelijk hard werken. Tenminste, op het moment dat ik het aan het eten ben. Daarna heb ik altijd spijt. Dan vraag ik me af waarom het nu nodig was om die chocola, chips of koeken weg te werken. Ik neem me daarna iedere keer weer steevast voor om niet voor dat stemmetje dat om troosteten roept te zwichten. Maar daar slaag ik zelden in.
Natuurlijke supplementen in de vorm van loeigrote pillen
Mijn doel is om met het endorfine herstelplan dat vervelende stemmetje voor eens en altijd de nek om te draaien. Maar vooralsnog hoor ik de roep om troosteten nog bijna dagelijks. Het is irritant, vermoeiend en vooral frustrerend, want ik wil gewoon gezond eten en me goed voelen.
Daarom slik ik nu iedere dag vier verschillende natuurlijke supplementen in de vorm van loeigrote pillen, die moeten mijn endorfine weer op gang gaan brengen. Door een batterij pillendoosjes lukt het me om consequent ‘s ochtend vier pillen, ‘s middag twee pillen, ‘s avond drie pillen en een uur voor het slapengaan nog eens vijf pillen te slikken. Het is een heel gedoe, maar het lijkt erop dat de stress en drukte wat minder zwaar op me wegen.
De lente is in zicht!
Nu voel ik me sinds een aantal dagen sowieso beter, want de ergste kou is voorbij en de lente is overduidelijk in zicht. Dat heeft altijd een heel positief effect op me, ik ben geen wintermens. Maar het zou ook zomaar kunnen dat de supplementen langzaam maar zeker hun werk beginnen te doen. Ik ben wat minder moe, voel me positiever en heb overal meer zin in.
Het is alleen jammer dat ik ook nog wat meer zin heb in fout eten, want ik eet zowel om te troosten als om te vieren, ik kijk niet zo nauw. Het stemmetje is dus nog niet stiller. Ik heb wel de goede hoop dat binnen afzienbare tijd dat stemmetje niet alleen zijn mond houdt, maar gewoon uit mijn hoofd verbannen wordt. Laat die lente maar komen, zowel buiten als binnen mijn hoofd!
