Overgenomen uit de "JAN"
Al weken in-het-donker-onderde-dekens-seks en ook nog een feest met loslopende exen in het vooruitzicht: er móét een paar kilo af, vindt Suzanne. Tijd voor actie.
COLUMN SUZANNE
Ik kan mezelf dan wel sussen met de gedachte dat Scarlett Johansson ook wat ronder is en dat dat juist wulps is, veel wulpser in feite dan mager, maar als je niet meer in je blote kont door de slaapkamer durft, valt het met dat geile ook wel mee. En als dan op de zojuist aangeschafte weegschaal staat dat jij 66 kilo weegt en je vriend, ruim twintig centimeter langer, 72 kilo, beginnen de alarmbellen wel te rinkelen.
Nu houd ik niet zo van die food porn-achtige types. Zo’n Rens Kroes die de hele dag met sapjes en processors bezig is en zogezegd weet wat goed voor je is, ik vind er weinig aantrekkelijks aan. Verdiep je eens in iets interessants, zou ik willen zeggen, iets wat verder reikt dan je eigen lichaam. Maar goed, je kunt je er bijna niet meer aan onttrekken, de paniekerige berichten over gluten, tarwe (of is dat hetzelfde?) en zuivel, en dat doet je dan toch twijfelen of je zelf ook niet een intolerantie voor het een of het ander hebt opgebouwd.
Toen ik me een half jaar geleden verdiepte in PMS-klachten, leerde ik al dat voeding van grote invloed is op je hormoonhuishouding. Maar ik had er geen trek in, gemakzuchtig als ik ben nam ik een paar vitaminepillen en zo ging mijn gemiddelde gemoedstoestand al van een zes naar een acht. Een opluchting, vond ik zelf; Peter merkte er weinig van, maar dat komt doordat ik om begrijpelijke redenen niet al mijn troebele cirkelredenaties met hem deel.
Soms komen in het leven de dingen samen in een bijna apocalyptisch schouwspel, maar dan met goede afloop. Ik had in de nabije toekomst een feest waarvoor ik in een mooie jurk moest. Er zouden daarbij exen getrotseerd moeten worden. Maar het belangrijkste is dat ik in de slaapkamer niet langer besmuikt onder de dekens wil kruipen, ik wil de liefde vieren zonder welke negatieve bijgedachte ook.
En opeens meldde zich een oude vriendin die mij vertelde over een dieetclub die luistert naar de illustere naam Nederland Slank en op basis van je bloed bepaalt welke voedingsstoffen goed voor je zijn en welke niet, teneinde de hormoonhuishouding en stofwisseling te optimaliseren.
Hoera! Dit was de informatie waarop ik zat te wachten, zo vlak voor het kantelpunt der leeftijd waarna alles minder wordt en het behoud van dat wat nog goed is met het strijdmes tussen de tanden bewaakt moet worden.
Na bloedanalyse kreeg ik een lijst voedingsmiddelen die ik wel mocht. De eerste twee weken zou ik hier niet van af mogen wijken, om zo een soort nulmeting te creëren. Voordat ik daaraan begon, moest ik intern worden gereinigd en wel met bitterzout dat je normaal gesproken in bad gooit. Alleen loste ik het op in een glas lauw water en klokte het in één keer naar binnen.
Ik wil er niet te veel over kwijt, behalve dat je deze truc vooral moet onthouden voor op de camping. In feite komt het dieet neer op veel groenten en eiwit, geen suiker, koemelk en tarwe (waarmee we de hele lactose-, gluten- en koolhydratenmaffia de hand kunnen schudden).
Ik eet veel groenten met koolhydraten, die makkelijker worden opgenomen door het lichaam, waardoor ik geen insulinepiek krijg. Want dat was het probleem: een pittige ‘insulineresistentie’, waartegen nu met veel bombarie een ‘glycogeenuitputting’ werd ingezet. Precies het soort praat waar ik allergisch voor ben.
De eerste twee weken vond ik erg zwaar, ik had het continu koud en lag ’s avonds als een zielig vogeltje op de bank. Niet het vooruitstrevende beeld dat ik had willen bewerkstelligen. Maar toen was ik ook zes kilo afgevallen. Inmiddels ben ik een maand verder en luistert het minder nauw. Ik eet meer, mag allerlei dingen toevoegen aan mijn voedingslijst en zelfs sjoemelen, twee keer per week.
Wat ik uiteraard doe, want zonder mijn rode pasta heeft het leven voor mij geen zin. Ik merk een duidelijk verschil of ik me aan de toegestane eetlijst houd of niet. Ben ik braaf, dan voel ik me gestroomlijnd, sjoemel ik, dan ligt er een steen in mijn maag die met veel moeite wordt vermorzeld. Maar ik ben blij! Pas al mijn strakke en coole kleren weer die ik had bewaard voor het geval ik ooit nog ernstig ziek zou worden, maar nu ben ik nog uitermate gezond ook!