Wijn en nootjes en chips. Er mag dan volgens Suzanne Rethans niks lekkerders bestaan, je komt er zo van aan. Tien kilo om precies te zijn.
Column uit Jan Magazine
Dit kan zo niet langer, dus hop: fluks aan het endorfine-herstelplan, waardoor de zucht naar chips, wijn en aanverwanten afneemt. Hopelijk. Leuk hoor, gelukkig zijn in de liefde, ik kan het iedereen aanraden, maar mooi dat ik het afgelopen jaar wel tien kilo was aangekomen. Dat had natuurlijk niet alleen met de liefde te maken. Ik had mezelf een verkeerd eetpatroon aangewend, alhoewel dat eigenlijk ook met de liefde te maken had. En ik dronk te veel, dat staat vast.
Ik nam mijn toevlucht tot een dieetclub die luisterde naar de pragmatische naam Nederland Slank, liet bloed prikken en kreeg een lijst van voedingswaren die goed voor me waren en mijn bloedspiegel stabiel maakten.
Dat ging een tijd goed. Niet met de relatie, want daar had het natuurlijk niet aan gelegen, maar ik viel af en voelde me gestroomlijnd. Nadat mijn vriend me de deur wees, begon ik pas echt af te vallen. Veel te veel zeg, ik was nog maar een schim van wie ik was, zo’n veter met een veel te groot hoofd. En dat is het moment waarop het mis begon te gaan met mijn zo zorgvuldig opgebouwde eetpatroon: ik moest bijeten, want de zorgen en het verdriet vraten me op. En dat deed ik iedere avond met wijn en nootjes.
Wijn en nootjes en chips. Bestaat er iets lekkerders? Ik durf dat te betwijfelen. Die chips kwamen erbij met de jongens. Nu Peter weg was, kwamen zij weer drie avonden per week en wij vierden dat met samen series kijken, zij geaccompagneerd door chips en cola, ik door wijn en nootjes. Maar na drie glazen wijn vrat ik als de nootjes op waren ook de chips op. En na een paar weken hield ik niet eens meer de schijn van verantwoordelijk gedrag op: ik begon meteen aan de chips.
En gaf hen vervolgens de schuld dat er überhaupt chips in huis waren.
Zonder wijn en chips had het leven voor mij geen enkel lichtpunt of draagvlak meer
Na anderhalf jaar werd ik weer opnieuw verliefd, de zorgen waren voorbij, we vierden het leven en zo begon ik langzaam uit te dijen. The bottle neck, en dat bedoel ik hier dubbelzinnig, kwam toen ik me steeds vaker ging terugtrekken in mijn Drentse haciënda. Daar had niemand meer zicht op me en vond ik dat ik na een dag hard schrijven, zo rond een uur of vier, wel een glas wijn had verdiend. En nootjes. En chips. Dat hapte en sloeg ik zo achterover tot ik om een uur of zeven op de bank in slaap viel. 69,5 kilo, mensen. Terwijl ik met 62 al aan de bolle kant ben. Dit kon zo niet langer, helemaal omdat ik gezegend ben met een man met een puik lichaam en bovendien word ik zo’n tuttebel als ik te dik ben. Dus hop, ik nam contact op met mijn oud-begeleidster die iets repte over het endorfineherstelplan, waardoor de zucht naar chips, wijn en aanverwanten afneemt en waarmee ik ook makkelijk zou kunnen afbouwen met mijn antidepressiva (ik zit nog steeds op een onderhoudsdosis, gewoon, omdat het zo lekker is). Ik begon. Geen alcohol en geen exorfinen, een moeilijke term voor alles wat lekker is: chips, suiker, koeienmelk, soya, brood, pasta, alles waar gluten in zit. En daarnaast slik ik een berg voedingssupplementen die de neurotransmitters activeren.
Dit doe ik nu al sinds de zomervakantie. De eerste twee weken waren vreselijk, ik had honger en hunkerde naar wijn en chips, wat zeg ik: zonder wijn en chips had het leven voor mij geen enkel lichtpunt of draagvlak meer. Maar toen begon ik resultaat te zien. De kilo’s vlogen eraf, ik werd ongelooflijk scherp, helder en energiek en ik knalde bijna uit elkaar van geluk. Laatst had ik een feestweekend op camping de Lievelinge, waar ik aan alle kanten heb gezondigd. Daar ben ik voor gestraft. Het is nu drie weken geleden en dat sterke, heldere en energieke gevoel is niet meer in die mate teruggekomen. En daar wil ik naar terug.
Maar, vroeg ik met een bibberlipje, mag ik dan nooit meer een wijntje?
Tuurlijk, stelde mijn begeleidster gerust. Maar houd het bij één of twee.
En niet te vaak. Jij bent altijd zo onmatig!
Suzanne Rethans (46) is journalist en moeder van drie kinderen: Mees (18), Tijl (15) en Keet (9)
