Volg je nu nog steeds dat dieet?’ vragen vriendinnen mij weleens. Ik zie het allang niet meer als een dieet, het is een nieuwe leefwijze. En ik ga het nooit meer anders doen.Maar zo is het natuurlijk wel begonnen, als dieet. In januari, bijna een jaar geleden. Niet als goed voornemen, ik had zes weken later een groot feest; Het Boekenbal, waarvoor ik af wilde vallen.
Door Suzanne Rethans:
Er zouden namelijk exen zijn van mijn geliefde, en hoe klein ook, het was toch een motivatie strak en stralend voor de dag te komen. Je hebt op zo’n avond al pijn genoeg door de hoge hakken. Pijn en een ex in elke ooghoek, is geen fijne combinatie, wist ik inmiddels uit ervaring.
En eerlijk is eerlijk: ik wás ook aangekomen. Geleidelijk. Was ik vroeger met 61 kilo al aan de volle kant, nu wees de weegschaal 67 aan. Het was avond en ik had kleren aan, maar toch. Alarmbellen. En hard ook. Bovendien werd ik bijna vierenveertig, the big O was in aantocht, het woord dat wij begin-veertigers niet durven uit te spreken, maar dat onherroepelijk leidt tot flink aankomen terwijl je gezicht verschrompelt als een appeltje en een verminderde lust tot alles wat het leven draaglijk maakt.
een dieetclub
En net op dat moment attendeerde een vriendin mij op Nederland Slank, een dieetclub die op basis van je bloed bepaalt welke voedingsstoffen goed voor je zijn en niet, teneinde de hormoonhuishouding en stofwisseling te optimaliseren. Dat klonk of alle zaakjes in één keer even werden meegepakt. Misschien zouden mijn PMS-klachten ook verminderen, waar niet alleen ik last van had, maar mijn hele omgeving.
ik liet bloed aftappen
Om een lang verhaal kort te maken: ik liet bloed aftappen en vrij snel daarna lag er een keurige map op de mat met daarop ‘Persoonlijk voedingsplan voor Suzanne Rethans’. Het begon met twee dagen afzien. De darmen moesten gereinigd en je lichaam moest in een soort 0-meting terecht komen. Waar het op neer kwam, is dat ik ’s ochtends bitterzout oploste in lauw water en dat opdronk – dit is badzout – waarna het rennen naar de plee begon. Met daarbij drie kommetjes zilvervliesrijst verdeeld over de dag. Na die dagen brak de strenge fase aan waarbij ik maaltijden samenstelde uit de mij toegestane voedingslijst. Het kwam neer op weinig koolhydraten, geen koemelk en slechts een eiwitsoort per maaltijd. Drie maaltijden per dag met vijf uur ertussen. Dat is best lang.
Maar ik hield vol, als ik me ergens aan committeer dan volg ik met uiterste precisie, en de eerste zes kilo was er in anderhalve maand af. Iedere week belde ik met mijn voedingsconsulent Liesbeth van Duijn, zij praatte mij moed in, want, no pain no gain. Je merkt het wel die kilo’s die eraf vliegen; ik had het koud en ik had honger. Hou vol, zei ze, het gaat over.
En het ging over.
En het ging over. Zeker toen ik na de strenge fase op gewicht was en ik meer mocht eten. Doordat ik alleen nog maar dingen at die goed voor me zijn, voelde ik me gestroomlijnd. Nooit meer een vol gevoel, of de gedachte: dat had ik beter niet kunnen eten. En PMS? Ik ga op die dagen met de kinderen naar de dierentuin. For the fun of it.
